Onzeker, ''dat is iedereen wel eens''. De een heeft er meer last van en plast in zijn/haar broek wanneer hij/zij iets moet voorlezen in het openbaar, de ander houdt van aandacht en kent geen enkele schaamte. Ik zelf ben soms best wel onzeker en ik vind het super vervelend. Daarom ga ik in dit artikel mijn emoties los laten en het van me af proberen te schrijven.
(LET OP!: dit artikel is geschreven om 01:00)
Om te beginnen wil ik het hebben over de dingen waar ik onzeker over ben. Ik denk dat iedereen wel iets van zichzelf weet te benoemen waar hij/zij een hekel aan heeft, of, minder leuk vind, minder waardeert, stom vind, zich voor schaamt, etc., etc.. Ik bijvoorbeeld ben geen fan van mijn eigen lichaam. Oké dat zullen misschien meer mensen hebben, maar ik hou er gewoon echt niet van om me te vertonen in mijn bikini bijvoorbeeld. De hele tijd het gevoel hebben dat ik mijn buik moet inhouden. Het gevoel hebben dat iedereen naar mij kijkt en denkt: ''OMG, look at her chubby belly''.
Dit slaat helemaal nergens op. I know I know. Ik kan er niks aan doen.
Vroeger was dit 10 keer zo erg. Deze foto is van mijn vakantie naar Amerika in 2012. Ik voelde me zo oncomfortabel in mijn lichaam toen. Het is dan ook niet zonder reden dan ik rond liep in een lange zwembroek in plaats van een bikini, en op elke foto mijn buik probeerde te verbergen door mijn arm er voor te houden.
Enigs kind zijn. Daar voel ik me soms ook onzeker over. Mensen hebben zo snel oordelen klaar liggen, ''Ben je enigs kind? Oh jezus waarom denk je altijd alleen maar aan jezelf?!''. En dat terwijl ik zo mijn best doe om het altijd iedereen zo veel mogelijk naar hun zin te maken.
Ik kan niet zo goed omgaan met kritiek, nouja kritiek... Het is niet echt kritiek maar meer eerlijkheid van mensen die dan iets zeggen wat eigenlijk niet heel lief is.
VOORBEELD:
Iemand zegt iets tegen mij wat eigenlijk best onaardig is. Dan zou je denken, boeie zeg gewoon ''Houd je bek joh" en dan is het klaar. Nee, in plaats daarvan begin ik te lachen, en dan doet de persoon in kwestie er gewoon nog een schepje boven op (ik snap het wel want ja deze persoon denkt dan gewoon dat ik het niet erg vind maar eigenlijk wordt ik er altijd zo verdrietig van)
Puisten. In de brugklas had ik er super veel last van, ik voelde me zo vies en lelijk. Na heel veel verschillende adviezen te hebben opgevolgd en serumpjes, lotions en cleansing milk's te hebben uitgeprobeerd was het in de derde klas zo erg dat we zelfs naar de schoonheidsspecialiste zijn geweest omdat ik me er zo druk om maakte dat ik er voor mijn gevoel zo extreem lelijk uit zag. Grootste fout ooit, het deed ZO verschrikkelijk veel pijn, bijna huilend lag ik daar. Na die behandeling had ik besloten dat ik vrede had met mijn onzuivere huid en zou wachten tot het vanzelf over zou gaan. It did, sort of. Het is nu gelukkig een stuk minder erg, maar toch heb ik nogsteeds als ik mijn huid vergelijk met iemand die geen last heeft van onzuiverheden dat ik daar echt verdrietig van kan worden.
WhatsApp is soms ook iets waar ik me niet helemaal zeker over voel. Ik ben (zeker op whatsapp) nogal een flapuit, of hoe je dat ook wil noemen. Ik zeg dingen die ik denk en verstuur deze dan gelijk terwijl ik beter gewoon even kan wachten en nadenken. Steeds als ik dan zo'n appje heb verstuurd schaam ik me eigenlijk zo voor mezelf. Dan denk ik soms echt van jezus Lisanne kan je niet gewoon één keer normaal reageren of het niet zo vreselijk moeilijk maken voor jezelf.
Ook het gedrag van mensen op whatsapp is soms problematisch. Ik hou er niet van als mensen mijn bericht lezen en vervolgens niet reageren. (niemand toch?) In mijn hoofd gaan dan allemaal ideeën rond over waarom de persoon me negeert:
- Ze haat me
- Ze vind me irritant
- Misschien is ze gewoon vergeten te reageren
- Misschien heeft ze wel een ongeluk gehad terwijl ze mijn berichtje opende
- Nee dat is het vast niet
- Ik denk dat ze me echt haat
- Omg dan doet ze al zo lang alsof ze me mag
- Jezus wat een kutwijf
- Ik wordt gek
Dit slaat natuurlijk (again) weer nergens op. Eigenlijk slaat onzekerheid in het algemeen gewoon helemaal nergens op. Ik bedoel hallo je moet gewoon jezelf zijn en geen fuck geven over wat anderen van je denken. Maar toch, je wilt leuk gevonden worden door mensen en denk je dat mensen de echte jij niet leuk zullen vinden.
Op de basisschool was ik ook altijd heel onzeker over mezelf. Ben ik wel leuk genoeg? Waarom heb ik geen vrienden? Wat doe ik verkeerd? Waarom ben ik zo lang? Waarom doen de kinderen uit mijn klas zo onaardig tegen mij? Waarom ziet de juf/meester dat nooit?
Het was niet zo erg dat ik elke dag gepest werd, maar ik ben vaak genoeg uitgescholden voor 'lange jan' en giraffe etc. Één meisje zong ooit tegen mij (op het liedje van Mika) ''BIG GIRL, YOU ARE LEEHEELIJK!''
Ik ben altijd al het langste meisje van de klas geweest. Nu iedereen eindelijk begint te groeien valt het gelukkig mee en heb ik er niet zo veel last van, maar vroeger wenste ik elke dag dat ik 'normaal' was. Ik vond het altijd zo naar als iemand tegen mij zei: ''wow jij bent lang''.
Ik ben altijd bang dat mensen mij niet leuk genoeg vinden, of dat mensen wel lachen om iets wat ik zeg maar dat ze in hun hoofd denken: "jezus wat een vreselijk kind''. Iets wat ik heel erg van mijn vader heb is dat wij allebei mensen altijd zo veel mogelijk proberen te 'entertainen', mensen moeten het naar hun zin hebben en vrolijk zijn. Soms doe ik dan dingen om mensen bijvoorbeeld aan het lachen te krijgen en dan schaam ik me daar daarna zo erg voor. Dat is door de jaren heen gelukkig wel al heel erg verminderd.
Ik ben heel slecht in het overbrengen van mijn gevoelens naar mensen. Ik probeer altijd iets te zeggen waardoor mensen me begrijpen, of begrijpen hoe ik me voel, maar blijkbaar komt dit nooit goed over. Dat is ook iets waar ik me vaak wel onzeker over maak. Of wanneer mensen mij (misschien vaak ook onbewust) gemengde hints geven, bijvoorbeeld de ene keer super leuk doen en gezellig praten, en de andere keer dat ik met ze om ga doen ze alleen maar onaardig. Dan lig ik die avond in bed alleen maar na te denken wat ik verkeerd heb gedaan of waarom ze zo doen. Mijn probleem is gewoon dat ik alles veel te persoonlijk op vat en veel te snel verdrietig wordt van dingen die mensen zeggen of doen.
Maar wat nu ? Wat doe je er aan?
Ik denk dat het vooral helpt (bij mij dan vaak) om heel positief te zijn. Maak plannen en plan leuke dingen, wanneer je je een keer niet helemaal happy voelt kun je alvast vooruitkijken naar de leuke dingen in het vooruitzicht. Ook is het fijn om op je eigen gevoel af te gaan in plaats van te luisteren wat anderen vinden. Iedereen is (gelukkig) anders en je moet gewoon jezelf zijn.
Ik eet bijvoorbeeld geen vis, niet omdat ik allergisch ben, niet omdat het volgens een bepaald geloof niet mag, niet omdat ik het vies vind (ik heb het nog nooit gegeten dus daar kan ik helemaal niet over oordelen), maar gewoon omdat ik dat niet wil eten. Mensen mogen dat gek vinden, dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, maar dat is gewoon mijn beslissing. Het is niet leuk om daar telkens weer discussies over te voeren, wat boeit het jou nou wat IK eet. Ga lekker zelf een haring happen als je dat zo lekker vind in plaats van mij te proberen overtuigen dat ik vis MOET eten. Ik MOET helemaal niks en bepaal zelf wel wat ik eet. Nee het is niet grappig om te zeggen "haha ik ga stiekem een keer vis in je eten doen'', dat doe je bij een vegetariër ook niet. Alleen omdat ik geen specifieke reden heb voor het feit dat ik geen vis eet, hoef je nog niet zo stom er over te doen.
ZO
Genoeg gezeik over onzekerheden en vis. LET'S JUST ALL BE HAPPY AND SHARE POSITIVITY. Als iedereen er nou eens zo over zou denken zou alles een stuk leuker zijn.
Ik hoop dat je een leuke dag hebt,
xxxxx Lisanne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten